Ω Μεγάλε Διδάσκαλε!

- Ω Μεγάλε Διδάσκαλε, πες μου τι είναι πιο δυνατό, ο πόνος ή η γιατρειά του;

- Εσύ τι λες;

- Σίγουρα η γιατρειά, αφού μπορεί και νικά τον πόνο. Ναι, ναι αυτή λοιπόν είναι πιο δυνατή. Έτσι δεν είναι;

- Η σκέψη σου, μικρέ μου Μαθητευόμενε, μοιάζει με μια μικρή νυχτοπεταλούδα που μαγεμένη από το σαγηνευτικό λίκνισμα της φλόγας του κεριού δε μπορεί να διακρίνει πια στο μακρινό ορίζοντα το αληθινό φως του φεγγαριού, παρά μόνο πλησιάζει όλο και περισσότερο προς στο μοιραίο πύρινο αγκάλιασμα, ώσπου να γίνει κι αυτή μια μικρή θυσία στο ανθρώπινο ψέμα, μια ελάχιστη άτυπη νίκη της ανθρώπινης «λογικής» εις βάρος της φύσης και της αιώνιας αλήθειας της.

- Δηλαδή; Δεν καταλαβαίνω; Για ποιο ψέμα μιλάς; Αυτός που νικά δεν είναι κι ο πιο δυνατός;

- Στάσου μια στιγμή κι αναλογίσου. Δίχως τον πόνο γιατρειά δε μπορεί να υπάρξει. Άρα λοιπόν ο πόνος γεννά τη γιατρειά. Αυτός της χαρίζει την ίδια της την υπόσταση. Για πες μου λοιπόν, τι είναι πιο δυνατό: η μάνα που φέρνει στον κόσμο το παιδί ή το παιδί που για να εξασφαλίσει τη δική του ύπαρξη απομυζά ζωή καταναλώνοντας τη σάρκα της ίδιας του της μάνας, την οποία αυτή τόσο απλόχερα του προσφέρει;

- Μα όχι, όχι δεν μπορεί, δεν είναι το ίδιο. Ο πόνος είναι κακός κι η γιατρειά καλή. Έτσι δεν είναι;

- Για πες μου τότε λοιπόν: ποιος είναι ο κακός φίλος και ποιος ο καλός; Αυτός που σε προειδοποιεί για τα κακά μαντάτα προκαλώντας σου το δάκρυ ή αυτός που έρχεται να στο σκουπίσει και να σου συμπαρασταθεί όταν πλέον το κακό σε έχει χτυπήσει;

- Μα τότε, αν τελικά ο πόνος είναι καλός αυτό σημαίνει ότι η γιατρειά είναι κακή;

- Όχι φυσικά. Απλά και τα δύο είναι.

- Είναι; Τι θα πει είναι; Τι είναι;

- Είναι. Υπάρχουν. Αυτό είναι το σημαντικό. Το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το άσπρο και το μαύρο δεν είναι, δεν υπάρχουν. Οι έννοιες αυτές δεν είναι παρά πενιχρά κατασκευάσματα της μικρότητας του ανθρώπινου νου, που αδυνατώντας να κατανοήσει τη Δημιουργία έστησε μπροστά της ασθενικά παραπήγματα που στόλισε με ελκυστικά χρώματα και πότισε με μεθυστικά αρώματα, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να καλύψει την Αλήθεια, έτσι ώστε να εφησυχάσει αυτούς που αρκούνται να κοιτούν αλλά όχι να βλέπουν και να εξασφαλίσει μια αιώνια - μα απατηλή – μακαριότητα, δίνοντας εύκολες προκατασκευασμένες λύσεις, πρακτικές συνταγές και μαγικά ξόρκια πρόσκαιρης, «δήθεν», επιτυχίας κι ευτυχίας.

- Μα αν είναι έτσι Μεγάλε Διδάσκαλε, τότε πως θα μπορέσω εγώ να βρω το δρόμο μου; Σε τι θα μπορώ να πιστέψω; Τι σημάδια θα πρέπει να διαβάσω και ν΄ ακολουθήσω;

- Είναι απλό, να μην πιστεύεις – μόνο να βλέπεις και ν΄ αφουγκράζεσαι. Και πάντα να πατάς εκεί που δεν έχουν πατήσει ακόμη οι άλλοι. Εκεί που δεν υπάρχουν ακόμη σημάδια.

- Μα εγώ θέλω ν΄ ακολουθήσω τα δικά σου βήματα, να γίνω Μεγάλος Διδάσκαλος σαν και σένα.

- Το ν΄ ακολουθείς τα βήματα κάποιου άλλου είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μη φτάσεις ποτέ πουθενά.

- Και συ πως έφτασες εκεί που βρίσκεσαι τώρα;

- Μα δεν έχω φτάσει πουθενά. Συνοδοιπόροι είμαστε. Κι αν αυτή τη στιγμή είμαι Μεγάλος Διδάσκαλος είναι γιατί εσύ είσαι μικρός Μαθητευόμενος. Βλέπεις λοιπόν πως κι εμένα η ίδια μου η υπόσταση εξαρτάται από τη δική σου, όπως άλλωστε και το αντίστροφο. Κι οι δυο μας είμαστε η αιτία και το αιτιατό συνάμα.

- Κάτι σαν τον πόνο με τη γιατρειά δηλαδή.

- Ακριβώς. Μα τώρα κουράστηκα και πρέπει να σε αφήσω. Ώρα και συ ν΄ αρχίσεις το δικό σου ταξίδι.

- Πες μου μόνο πριν να φύγεις, σε παρακαλώ, Μεγάλε Διδάσκαλε, εσύ τα γνωρίζεις όλα;

- Όχι όλα, μικρέ μου Μαθητευόμενε, μονάχα αυτά που με ρωτάς.