Το μαγικό πατίνι

Πηγή εικόνας

Ο μικρός Σαλίγκαρος γλίστρησε αργά, αργά πάνω στο χορτάρι, που ήταν ακόμη υγρό από την πρωινή πάχνη. Σήμερα, είχε φορέσει το πιο καλό του καβούκι και πρόσεχε πολύ να μην το λερώσει.

«Τι ωραία μέρα!», σκέφτηκε και τρεμόπαιξε τις κεραίες του με ικανοποίηση. «Έχω ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο και το ωραιότερο δώρο στον κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι, απόψε το βράδυ στο χορό, η Πριγκίπισσα Χρυσάνα θα εντυπωσιαστεί και θα διαλέξει εμένα για καβαλιέρο της. Κι όλα τα ζώα του δάσους θα σκάσουν από τη ζήλια τους!»

Μια κι ήταν ακόμη νωρίς, δεν είχε κανένα λόγο να βιάζεται. Ο χορός ξεκινούσε αργά το βράδυ κι αυτός είχε ξεκινήσει πριν καλά-καλά ξεπροβάλουν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου. Και το παλάτι ήδη αχνοφαινόταν στον ορίζοντα.

«Καλημέρα ωραιότατη μου κυρία,» φώναξε καθώς περνούσε έξω από το σπίτι της Πασχαλίτσας.
«Για πού το’ βαλες πρωί-πρωί Επαμεινώντα;» τον ρώτησε αυτή βγάζοντας το κεφάλι από το παράθυρο της κουζίνας.
«Πάω στο παλάτι, στο χορό της Πριγκίπισσας Χρυσάνας. Κι έχω για να της χαρίσω ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο και το ωραιότερο δώρο στον κόσμο!»
«Μπράβο πολύ χαίρομαι,» είπε η Πασχαλίτσα, «μα είναι ακόμα χαράματα,» σχολίασε.
«Το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι,» απήντησε χαμογελαστά ο Σαλίγκαρος και συνέχισε το δρόμο του.

Κι αφού δε βιαζόταν καθόλου, άρχισε να χαζεύει τριγύρω του. Εξερεύνησε σπιθαμή προς σπιθαμή το χωράφι για να δει μήπως είχε ξεφυτρώσει κάποιο καινούριο λουλούδι που δεν είχε ξαναδεί. Μετά, σήκωσε τις κεραίες του ψηλά κι άρχισε να μετρά πόσα σύννεφα υπήρχαν στον ουρανό.

«Ένα, δυο, τρία…». Έτσι όμως καθώς κοίταζε ψηλά και προχωρούσε, δεν είδε μια γέρικη βελανιδιά που ήταν ακριβώς μπροστά του και κουτούλησε στον κορμό της κάνοντας ένα δυνατό «Γντούπ!».

«Ωχ, ουχ, αχ!», φώναξε μόλις βρέθηκε φαρδύς πλατύς στο χώμα κι ένα τεράστιο κόκκινο καρούμπαλο ξεφύτρωσε στο κεφαλάκι του.

«Τι ήταν αυτό που με χτύπησε;», αναρωτήθηκε. «Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου;»
«Όχι χαζούλη,» του απάντησε η Βελανιδιά με τρεμάμενη φωνή. «Έτσι όπως χάζευες, έπεσες πάνω στον κορμό μου. Κι έχω κι αρθριτικά γριά γυναίκα…»
«Χι-χίλια συγνώμη κυρία,» απολογήθηκε ντροπαλά ο Σαλίγκαρος ενώ ξεσκόνιζε το καβούκι του.
«Αχ, αυτή η σημερινή νεολαία», παραπονέθηκε η Βελανιδιά. «Εμείς στις μέρες μου… »
«Λυπάμαι, αλλά βιάζομαι», δικαιολογήθηκε ο Σαλίγκαρος για να γλυτώσει το κήρυγμα. «Δε μπορώ να μείνω να σας ακούσω, γιατί πρέπει να πάω στο χορό της Πριγκίπισσας Χρυσάνας. Κι έχω για να της χαρίσω ένα… Μια στιγμή! Που είναι το τριαντάφυλλο; Και το δώρο μου; Αχ, που πήγαν;»

«Μήπως εννοείς αυτά που πήρε ο Λαγός κι έφυγε τρέχοντας;» τον ρώτησε με απόλυτη φυσικότητα η Βελανιδιά.
«Ο Λαγός; Όχι! Όχι! Όχι, δε θα μου τη φέρει πάλι,» φώναξε ο Σαλίγκαρος.
«Και τι μπορείς να κάνεις εσύ γι’ αυτό;» ξαναρώτησε η Βελανιδιά.
«Εγώ όχι και πολλά, αλλά είμαι σίγουρος ότι μπορεί να με βοηθήσει η νονά μου, η καλή νεράιδα», είπε ο Σαλίγκαρος και χαμογέλασε πλατιά.

«Λυπάμαι πολύ, αλλά Τρίτες και Παρασκευές έχω ρεπό!» ακούστηκε να λέει μια γυναικεία φωνή από το πουθενά.
«Νονά;» αναρωτήθηκε φωναχτά ο μικρός Σαλίγκαρος. «Τώρα αποκλείεται να προλάβω τον Λαγό», συμπλήρωσε και κατσούφιασε.

«Πσσστ, πσσττ. Μη στεναχωριέσαι,» ψιθύρισε ένα σκιουράκι που παρακολουθούσε τη σκηνή κρυμμένο στη ρίζα της Βελανιδιάς. «Να, πάρε το πατίνι μου. Είναι μαγικό. Αρκεί να σκεφτείς που θες να πας, κι αυτό θα σε πάει.»
«Σοβαρά;, Ευχαριστώ! Με σώζεις,» είπε ο Σαλίγκαρος και πήδηξε με μιας πάνω στο πατίνι. Έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε τον Λαγό. Και «πουφ!» το πατίνι τινάχτηκε στον αέρα κι άρχισε να τρέχει σαν τρελό μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης.

Ο Σαλίγκαρος τα χρειάστηκε. Ποτέ του δεν είχε ταξιδέψει τόσο γρήγορα. Και να, που τώρα έτρεχε σαν τον άνεμο. Ο ήλιος, τα σύννεφα, το χορτάρι, όλα έμοιαζαν να τρέχουν κι αυτά.

Λουλούδι – δέντρο – βράχος – λακκούβα – κι άλλο λουλούδι – κι άλλος βράχος, όλα περνούσαν μπροστά από τα μάτια του με κινηματογραφική ταχύτητα. Μετά από λίγο, δε μπορούσε καν να διακρίνει εικόνες. Όλα έγιναν ένα. Ήταν σα να βρισκόταν στο μάτι ενός μεγάλου ανεμοστρόβιλου.

«Άτιμε λαγέ,» σκέφτηκε. «Δεν έχεις καμιά ελπίδα. Θα σε τσακώσω και θα σε κανονίσω μια και καλή. Κι ύστερα θα πάω στο χορό της Πριγκίπισσας Χρυσάνας και θα της χαρίσω το …»

Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει τη σκέψη του καθώς κουτούλησε για μια ακόμα φορά στον κορμό της γέρικης Βελανιδιάς μ’ ένα ακόμη πιο δυνατό «Γντούπ!».

Ήταν ένα ελαττωματικό μαγικό πατίνι!