Η μικρή ανεμώνη

Πηγή εικόνας

Αχ! Γιατί να είμαι τόσο μόνη;
Έλεγ΄ η μικρή ανεμώνη.
Τι τους κάνω; Τι να φταίει;
Μήπως είναι όλοι γκέι;

Ήρθε πάλι καλοκαίρι,
και δεν έχω ένα χέρι,
ένα χάδι να μου δώσει,
ούτε καν να με μουντζώσει...

Μάλλον φταίει τ’ άρωμά μου,
ίσως πάλι, τα μαλλιά μου.
Λες να είναι το κοτσάνι,
τα παπούτσια ή το φουστάνι;

Είναι βέβαιο - κάτι έχω,
που εγώ δεν το προσέχω,
Μα όλοι το αναγνωρίζουν
και γι’ αυτό δεν προσεγγίζουν.

Ίσως βέβαια απ’ την άλλη,
φταίνε τα πολλά μου κάλλη.
Που τους κάνουν να κωλώσουν
και το στόμα να βουλώσουν.

Ααααα! Δε μπορώ πια – δεν το αντέχω,
χέστηκα, δε θα προσέχω.
Αρκετά το’ χω ζαλίσει,
αν τ’ αφήσω, θα μ’ αφήσει.

Μόνη διακοπές θα πάω,
να γλεντήσω και να φάω.
Και θα λάμπω κάθε βράδυ,
σαν αστέρι στο σκοτάδι.

Κι αν η Μοίρα το θελήσει,
και κάτι καλό προκύψει,
διόλου δε θα με χαλάσει,
θα του κάτσω – αν μου κάτσει.

Άμα πάλι μου στραβώσει,
και η Μοίρα με μουντζώσει,
όχι – ΟΧΙ – δε θα κλάψω,
θα γιορτάσω – θα το ΚΑΨΩ!

Γιατί, όσο είμαι μόνη,
της ζωής μου το τιμόνι,
όπου θέλω το γυρίζω,
και τον δρόμο μου ορίζω.

Η καρδιά συνοδηγός,
φίλη - μα και πλοηγός.
Και στο προτ-μαγκάζ δεμένο,
ένα όνειρο κρυμμένο.

Και στο κάτω-κάτω η Μοίρα,
τι είναι και αυτή – μια χήρα.
Μόνη μέσα στους αιώνες,
ένας κήπος μ’ ανεμώνες.

Πλέκει, ράβει και υφαίνει,
και ποτέ δεν ξαποσταίνει.
Τις ζωές όλων ορίζει,
μα η δικιά της δεν αξίζει.

Κι επειδή πρέπει να κλείσω,
στη δουλειά μου να γυρίσω,
δυο στροφές σκαρώνω ακόμα,
κι ύστερα γυρνώ στο χώμα.

Φιλενάδες ανεμώνες,
που είστε έρημες και μόνες.
Τίποτα, κανείς δε φταίει,
ο ήλιος σας ακόμα καίει.

Η φλόγα του δεν έχει σβήσει,
εσείς κοιτάτε προς τη Δύση.
Απλά γυρίστε το κεφάλι,
κι η ζωή θα λάμψει πάλι.