Προς το τέλος της διαδρομής, οδηγώ ακριβώς δίπλα στην εθνική, μόνο που ο δρόμος είναι στενός, ανώμαλος και γεμάτος λακκούβες. Έχει όμως πράσινο και ησυχία. Σε ένα σημείο σχηματίζεται ένα μεγάλο κοίλωμα. Είναι μια μικρή κατηφόρα που οδηγεί σε μια μεγάλη ανηφόρα. Εκεί ακριβώς υπάρχει κάτι σαν γέφυρα, μια στοά που περνά κάτω από τον εθνικό δρόμο. Σε αυτό το σημείο, κάθε φορά που βρέχει πλημμυρίζει και δημιουργείται μια μικρή λιμνούλα. Εκεί συνάντησα την πάπια κάτω απ΄ τη γέφυρα.
Ήταν μια σκοτεινή, βροχερή μέρα κι εγώ οδηγούσα βιαστικά γιατί είχα αργήσει. Ξαφνικά, φτάνοντας στο γνωστό σημείο αντίκρισα ένα σουρεαλιστικό θέαμα. Στη μέση ακριβώς του δρόμου υπήρχε πλέον μια λιμνούλα και μέσα σε αυτήν κολυμπούσαν αμέριμνες δυο πάπιες! Η μία ήταν κάτασπρη, ενώ η άλλη μαύρη. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, τσιμπήθηκα, άνοιξα το παράθυρο να με χτυπήσει αέρας, αλλά το θέαμα παρέμενε το ίδιο. Δεν ήξερα τι να κάνω και έτσι έκανα το πιο απλό: έκανα την πάπια! Προσποιήθηκα ότι δεν τρέχει τίποτα και συνέχισα πολύ αργά και προσεχτικά την πορεία μου, καθώς δεν ήξερα πόσο βαθιά ήταν η λίμνη.
Καθώς οι ρόδες του αυτοκινήτου μου άρχισαν να μπαίνουν στο νερό, οι πάπιες – με απόλυτη ηρεμία και χωρίς να δείξουν την παραμικρή ανησυχία – έκαναν διακριτικά στην άκρη, αφήνοντάς μου αρκετό χώρο για να περάσω. Όταν είχα φτάσει πλέον στη μέση της λίμνης, το νερό έγλυφε τη βάση της πόρτας μου. Πάτησα φρένο και άνοιξα το παράθυρο.
Και ξαφνικά μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα που έκανα την ακριβώς ίδια διαδρομή που κάνω εδώ και χρόνια, είχε γίνει μια άλλη μέρα – μια μοναδική στιγμή που θα θυμόμουν για όλη μου τη ζωή. Αντί να βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά, ήμουν μέσα σε ένα 2CV (που οι Γάλλοι το λένε ασχημόπαπο!) στη μέση μιας λίμνης και διπλά μου κολυμπούσαν γαλήνια δυο πάπιες!
Συνέχισα προσεκτικά την πορεία μου ελπίζοντας ότι είχα φτάσει στο βαθύτερο σημείο και τελικά έφτασα στη δουλειά, με αρκετή καθυστέρηση και ένα ηλίθιο χαμόγελο που κράτησε για ώρες. Δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι είναι υπέροχο, που και που, να συμβαίνει κάτι το αναπάντεχο – όχι κάτι που να μας αφορά άμεσα – απλά κάτι το εξωπραγματικό, που να ανατρέπει τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα και να διευρύνει τα στενά όρια της πραγματικότητάς μας.
Τέλος πάντων, η ιστορία μου δεν τελειώνει εδώ…
Την επόμενη μέρα, ξανά το ίδιο σκηνικό. Οι πάπιες ακλόνητες στη θέση τους. Tο ίδιο και την επόμενη και τη μεθεπόμενη, κ.ο.κ. Η αρχική έκπληξη είχε αρχίσει πλέον να γίνεται ρουτίνα. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν μέσα από τη λιμνούλα και οδηγοί φαίνονταν να μη δίνουν την παραμικρή σημασία στο αξιοπερίεργο θέαμα.
Ώσπου μετά από τέσσερις-πέντε μέρες η μαύρη πάπια εξαφανίστηκε. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν οι πάπιες ήταν ζευγάρι (διαφορετικού ή του ίδιου φύλλου), αλλά εγώ στο μυαλό μου αυτή την εικόνα είχα σχηματίσει. Το ενδιαφέρον πάντως είναι ότι η άσπρη πάπια παρέμεινε στη θέση της και συγκεκριμένα καθόταν κουρνιασμένη στην άκρη της «λιμνούλας».
Μια μέρα, έτυχε να έχω μερικά κρακεράκια στο αυτοκίνητο. Σταμάτησα λοιπόν στη μέση της λίμνης, άνοιξα το παράθυρο, έκοψα μερικά σε μικρά κομμάτια και άρχισα να τα πετάω στο νερό. Η πάπια ανασηκώθηκε, τίναξε τα φτερά της, βούτηξε και άρχισε να κυνηγά και να καταβροχθίζει τα κρακεράκια που επέπλεαν. Κάθε τόσο γυρνούσε και με κοίταζε (από φόβο ή ευγνωμοσύνη;).
Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα να «υιοθετήσω» την πάπια και φύλαγα πάντα ψωμί στο αυτοκίνητο για να την ταΐζω. Μετά από δυο μέρες με περίμενε μια νέα έκπληξη. Μόλις έφτασα στη μέση της λίμνης και έσβησα τη μηχανή, πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε, η πάπια ανασηκώθηκε, τίναξε τα φτερά της, βούτηξε και άρχισε να έρχεται προς το αυτοκίνητο κρώζοντας χαρούμενα. Με είχε αναγνωρίσει! Δε μπορούσα να το πιστέψω! Ήθελα να βγω και να προσπαθήσω να τη χαϊδέψω, αλλά καθώς την εποχή εκείνη έπαιζε η γρίπη των πτηνών αποφάσισα να διατηρήσω τη σχέση μας από απόσταση…
Και η ιστορία αυτή συνεχίστηκε για αρκετές μέρες ακόμα…
Βέβαια, εγώ από την αρχή πίστευα ότι η πάπια δε θα έμενε για καιρό εκεί. Για την ακρίβεια κάθε μέρα ήμουν σίγουρος ότι αποκλείεται να την συναντούσα την επόμενη. Και κάθε φορά διαψευδόμουν. Για κάποιο περίεργο λόγο, η πάπια αυτή είχε αποφασίσει ότι το σπίτι της ήταν εκεί, κάτω από τη γέφυρα, σε μια προσωρινή λίμνη που είχε φτιαχτεί ουσιαστικά μόνο γι΄ αυτήν. Τι κι αν έχασε την συντροφιά της; Τι κι αν ένα σωρό αυτοκίνητο περνούσαν καθημερινά μέσα από το «σπίτι» της;
Ήταν προφανώς μια σπιτική πάπια και όχι ένα άγριο πουλί. Επομένως το πιο λογικό θα ήταν, αν είχε χαθεί ή την είχαν παρατήσει, να αναζητήσει την σιγουριά ενός σπιτιού που θα της προσέφερε φαΐ και ασφάλεια. Και όμως δεν το έκανε. Αν από την άλλη, σύμφωνα με κάποια πιο ρομαντική εκδοχή, είχε αποφασίσει να το σκάσει, να ζήσει τη μεγάλη περιπέτεια και να αναζητήσει ένα ειδυλλιακό μέρος όπου ζουν κι άλλες ελεύθερες πάπιες, ούτε και αυτό δεν έκανε…
Η πάπια αυτή είχε καταφέρει, αυτό που λίγο-πολύ όλοι μας αναζητούμε απεγνωσμένα. Είχε βρει τη θέση της στον κόσμο. Μπορεί να ήταν η πιο απίθανη που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, αλλά αυτή την είχε ανακαλύψει. Και έδειχνε να το γνωρίζει πολύ καλά. Και αυτό μ΄ έκανε να την συμπαθήσω ακόμα περισσότερο, ίσως και να την θαυμάσω. Σίγουρα όμως με έκανε και να τη ζηλέψω…
Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από αρκετό καιρό, μια μέρα που πήγα να την ταΐσω η πάπια δεν ήταν εκεί. Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά ούτε και θέλω να μάθω. Μπορώ σίγουρα να φανταστώ αρκετές εκδοχές, αλλά δε χρειάζεται. Μερικές φορές είναι προτιμότερο η ιστορία να μην έχει τέλος, γιατί έτσι μπορεί να ζει για πάντα. Ένα τέλος, ακόμα και αν είναι καλό, δεν παύει να είναι τέλος.
Εξακολουθώ να πηγαίνω στη δουλειά από τον ίδιο δρόμο. Η λίμνη έχει πλέον αποξηραθεί, αλλά εγώ πάντα όταν φτάνω εκεί κόβω ταχύτητα και κοιτάω το σημείο που στεκόταν συνήθως η πάπια. Χωρίς καν να το σκεφτώ σχηματίζεται στο μυαλό μου η εικόνα της και στα χείλη μου ένα γλυκό χαμόγελο. Κι αισθάνομαι ένα τόσο δα μικρό τσιμπηματάκι στην καρδιά. Εγώ της έδωσα λίγο ξερό ψωμί και αυτή μου έδωσε ένα μικρό μάθημα ζωής. Και σκέφτομαι ότι τελικά στη ζωή μου θα ΄θελα πολύ να καταφέρω κι εγώ ότι κι αυτή: να βρω τη δική μου λίμνη κάτω απ΄ τη γέφυρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου