Δύσκολες Ώρες

Το γράμμα ενός στρατιώτη (Έλληνα, Ιρακινού, Αμερικανού – δεν έχει σημασία) προς την κοπέλα με την οποία χώρισε πριν μερικές μέρες, περιμένοντας τους πρώτους βομβαρδισμούς, λίγες ώρες πριν λήξει το Αμερικανικό τελεσίγραφο.

19 Μαρτίου 2003

Έρχονται δύσκολες ώρες...

Ο κόσμος απόψε δείχνει να πηγαίνει κατά διαόλου, μα εγώ, εδώ – στη σκοπιά – σκέφτομαι μόνο εσένα...

Περίεργο πράγμα˙ την ώρα που όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν, εγώ, προσπαθώ να κρατηθώ από κάτι που – τουλάχιστον για μένα – δεν υπάρχει πια.

Με το μυαλό μου αναμοχλεύω τις στάχτες όσων ζήσαμε μαζί αναζητώντας τ΄ απομεινάρια μιας παλιάς φλόγας για να με ζεστάνουν τούτη την κρύα νύχτα.

Φέρνω στο νου μου το γυμνό σου κορμί μισοκρυμμένο κάτω απ΄ τα λευκά σου σεντόνια.
Και ταξιδεύω...

Η μυρωδιά σου ανακατεύεται με τη νυχτερινή πάχνη και ποτίζει τη στολή και το σώμα μου.
Και ταξιδεύω...

Βυθίζομαι σ΄ ένα σου βλέμμα, κυλώ στο μάγουλό σου σαν δάκρυ και σβήνω διακριτικά στο χαμόγελό σου.
Και ταξιδεύω...

Αφήνω για λίγο το κρύο όπλο μου και πιάνω σφιχτά το ζεστό σου χέρι.
Και ταξιδεύω...

Και θα ΄θελα τόσο πολύ, αυτή τη σκληρή νύχτα, που ο κόσμος φαίνεται να έχει ξεχάσει πως μόνο η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο, να μπορούσα να γλιστρήσω πάνω σε μια ασημένια φεγγαραχτίδα και να τρυπώσω μέσα από τις γρίλιες του παραθύρου στο δωμάτιο που κοιμάσαι.

Και μες στο σκοτάδι, να σκύψω και – σαν σε όνειρο – να σου ψιθυρίσω στ΄ αυτί: «Σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι.»

Και πριν χαθώ, να σου χαρίσω ένα γλυκό φιλί κι ένα ζεστό χαμόγελο, για τις δύσκολες ώρες που έρχονται...