Η τηλεκάρτα

Πηγή εικόνας

Είμαι κι απόψε μόνος μου και συ ΄σαι μακριά μου,
αλλού είναι το σώμα μου, κι αλλού χτυπά η καρδιά μου.
Όχι γιατί το διάλεξα, ούτε γιατί το θέλω,
παρά μονάχα γιατί εσύ, φοβάσαι για το μέλλον.

Μου λες ότι ο έρωτας με τηλεκάρτα μοιάζει,
που όποτε βρισκόμαστε σιγά σιγά αδειάζει.
Κάθε φιλί χρεώνεται, οι αγκαλιές κοστίζουν,
χάνονται οι μονάδες μας και πίσω δε γυρίζουν.

Δεν ξέρω εγώ μωράκι μου, αυτά ποιος στα ΄χει μάθει,
μα άκου αυτό που θα σου πω, πριν κάνεις κι άλλα λάθη:

Μέτρο δεν έχει ο έρωτας, ούτε αρχή και τέλος,
Έχει μονάχα δυο φτερά, μία καρδιά, ένα βέλος.

Κάποιοι διαλέγουν τα φτερά, μα όμως δεν πετάνε,
γιατί φοβούνται πως μπορεί, αν πέσουν να πονάνε.
Άλλοι κρατάνε την καρδιά ασφυκτικά δεμένη,
μέχρι που παύει να χτυπά κι ο έρωτας πεθαίνει.
Κι όσοι το βέλος παίρνουμε, χωρίς λόγο κι αιτία,
στόχο ποτέ δε βρίσκουνε, και χάνουν την ουσία.

Γι΄ αυτό, αν θες βρεις τον έρωτα που χάνεις,
Ξέχασε αυτά που σου ‘χουν πει, κι άκουσε τι θα κάνεις:

Πάρε το βέλος δυνατά μέσα στα δυο σου χέρια,
κάρφωσε πάνω την καρδιά και ρίξτο προς τ΄ αστέρια.
Φόρεσε τότε τα φτερά και πέταξε κοντά του,
και σβήσε από τη σκέψη σου το φόβο του θανάτου.

Όταν βρεθείς εκεί ψηλά, πίσω να μην κοιτάξεις,
με οδηγό σου την καρδιά, το δρόμο σου να ψάξεις.
Κι αν φτάσεις σε αδιέξοδο, ρίξε καινούριο βέλος,
γιατί είναι ο έρωτας, ταξίδι δίχως τέλος.