Πηγή εικόνας
(Σημείωση: Οι λέξεις που αρχίζουν με κεφαλαίο γράμμα - εκτός από τα κύρια ονομάτα - αποτελούν ταυτόχρονα την τελευταία λέξη μιας πρότασης και την πρώτη της αμέσως επόμενης)
Θέλω να σας διηγηθώ μια Ιστορία, κάπως αλλόκοτη, μα πέρα για πέρα Αληθινή, όσο και το βιβλίο που αυτή τη στιγμή κρατάτε στα χέρια Σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και να μη σας κουράσω με Λεπτομέρειες, τις οποίες για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ καλά-καλά δε Θυμάμαι κυρίως σκηνές θολές με χρώματα ξεβαμμένα, λες κι ήταν κάποιο Όνειρο, όμως δεν πρέπει να ήταν, αφού έχω ακόμα στο μάγουλό μου αδιάψευστη απόδειξη το Σημάδι, που όπως θα δείτε παρακάτω, έγινε εκείνο το παράξενο Βράδυ κρύο και σκοτεινό ήταν, στα μέσα του Γενάρη, κι Έβρεχε καταρρακτωδώς λες κι η θάλασσα είχε πάρει τη θέση τ’ ουρανού κι έπεφτε πάνω στα κεφάλια των Ανθρώπων που έτρεχαν πανικόβλητοι σαν τρομαγμένα ποντίκια, αναζητώντας κάποιο πρόσκαιρο Καταφύγιο έψαχνα κι εγώ, κι έτσι όταν είδα να αχνοφέγγει ένα φως πίσω από το βρώμικο τζαμάκι της πόρτας, χωρίς να το πολυσκεφτώ την έσπρωξα και μπήκα Μέσα σε κάποιο χώρο που δεν ήμουν σίγουρος τι ακριβώς ήταν, αλλά έμοιαζε με κάποιου είδους Βιβλιοπωλείο, από εκείνα τα παλιά, με τις σκαλισμένες ξύλινες βιβλιοθήκες και το χάλκινο κουδουνάκι κρεμασμένο πάνω από την πόρτα ν’ αναγγέλλει τους Πελάτες πάντως δεν υπήρχαν άλλοι εκτός από Εμένα αυτό δε μου φάνηκε και πολύ περίεργο, καθώς δε θα μπορούσα να φανταστώ και πολλούς που θα αισθάνονταν άνετα μέσα σ’ αυτόν τον ανατριχιαστικό Χώρο, που έμοιαζε ξεχασμένος από τους ανθρώπους αλλά και από τον ίδιο το Χρόνο, λόγω της καταιγίδας, είχα πολύ στη διάθεσή μου, καθώς και μπόλικη Περιέργεια ν’ ανακαλύψω τι πραγματικά ήταν αυτό το παράξενο μέρος με τα σκοροφαγωμένα Βιβλία υπήρχαν παντού, στα ράφια, στα τραπέζια, ακόμα και στο πάτωμα ήταν Στοιβαγμένα και θαμμένα κάτω από ένα παχύ στρώμα λευκής Σκόνης που σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου ανάσα, ανασηκωνόταν στον αέρα κι έκανε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά και Αποπνικτική ήταν κι η έντονη μυρωδιά της μούχλας που νόμιζες πως θα μπορούσες να την κόψεις με το Μαχαίρι δεν είχα φυσικά μαζί, οπότε προσπαθούσα, όσο αυτό ήταν δυνατόν, να κρατάω την αναπνοή Μου πήρε κάποια ώρα να συνηθίσω, αλλά μετά από λίγο δεν είχα πλέον κανένα Πρόβλημα βέβαια ήταν ότι δεν ήξερα αν είχα το δικαίωμα να βρίσκομαι εκεί, ή αν άθελά μου είχα παραβιάσει το σπίτι κάποιου άγνωστου Ανθρώπου ίσως ηλικιωμένου, που λόγω άνοιας είχε ξεχάσει να κλειδώσει την πόρτα ή ακόμα χειρότερα κάποιου παρανοϊκού Δολοφόνου που χρησιμοποιούσε τη μέθοδο αυτή για να παγιδεύει τ’ ανυποψίαστα θύματά του, σκοτεινές και κρύες νύχτες σαν κι Αυτή η τελευταία σκέψη μ’ έκανε ν’ αναριγήσω από φόβο και να αποφασίσω να φύγω, αλλά άλλαξα γρήγορα γνώμη όταν άκουσα τα δυνατά μπουμπουνητά από την καταιγίδα που καλά κρατούσε Ακόμα κι αν έβγαινα έξω δε θα μπορούσα να πάω πολύ μακριά, οπότε πολύ πιθανόν να κατέληγα σε κάποιο άλλο μέρος σαν κι Αυτό τουλάχιστον, προς το παρόν, φαινόταν ήσυχο και ασφαλές, δίχως κάποιον ορατό Κίνδυνο πραγματικό, γιατί στο μυαλό μου είχα ήδη δολοφονηθεί με περισσότερους τρόπους απ’ όσους Ήξερα, ότι αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει εξαρχής, ήταν να πω κάτι φωναχτά, ίσως κάποιο «συγνώμη» ή οποιαδήποτε άλλη Λέξη που θα δήλωνε ανοιχτά την παρουσία μου, μην αφήνοντας περιθώριο για οποιαδήποτε Παρεξήγηση βλέπετε, μπορεί να συμβεί εύκολα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά αν η πόρτα έχει ξεχαστεί ανοιχτή από Λάθος μου λοιπόν, το παραδέχομαι, που δε μίλησα, αλλά ευτυχώς δε μου βγήκε σε Κακό ήταν που, όταν τελικά αποφάσισα ν’ απλώσω το χέρι μου σ’ ένα βιβλίο, διάλεξα εκείνο το Μεγάλο και βαρύ, με δερματόδετο εξώφυλλο, έντεχνα τοποθετημένο στον πάτο μιας μεγάλης Στοίβας ψηλής και θεόστραβης σαν της Πίζας τον Πύργο έκαναν τα βιβλία κι εγώ για κάποιο απροσδιόριστο λόγο διάλεξα να πιάσω αυτό που ήταν η βάση – γιατί μην το Ψάχνετε κάτι; με ρώτησε, μόλις το άγγιξα, μια λεπτή, τρεμάμενη, Φωνή που έκανε τα ύπατά μου να κοπούν και το χέρι μου να τιναχτεί στον αέρα Απότομα γκρεμίστηκε ευθύς κι ο πύργος με τα βιβλία που έπεσαν προς τα πάνω μου, αλλά εγώ, μες την τρομάρα μου, καθόλου δεν Κουνήθηκα όμως για τα καλά όταν, πέφτοντας, χαράκωσε βαθιά το μάγουλό μου ένα από Αυτά συνέβησαν μέσα σε μια στιγμή, αλλά εμένα μου φάνηκε ότι διήρκεσαν Ώρες, ώρες, με τσούζει ακόμα η πληγή κι έτσι δε μ’ αφήνει να τα Ξεχνώ μόνο τι ήταν αυτό που απάντησα, τι ήταν το πρώτο πράγμα που Είπα σίγουρα κάτι για τη βροχή, κάτι για τον καιρό, κι ύστερα θυμάμαι ρώτησα για τα Βιβλία που δε φαινόταν να τα χρησιμοποιεί κανείς, ούτε να τα έχει πρόσφατα ξεφυλλίσει κάποιος θέλοντας ν’ αποφασίσει αν θ’ αγοράσει κάποιο Ίσως τότε να πρέπει να μένουν κλειστά, μου είχε πει, γιατί όποιος τα διαβάζει Αλλάζει για πάντα κι αυτό δεν είναι ξέρεις για όλους Καλό ή κακό, του απάντησα, δε με νοιάζει καθόλου Εμένα το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να ξέρω τι κρύβουν μέσα τους κι Εγώ πάντως σε προειδοποίησα, ψιθύρισε αυτός, και ανασήκωσε ελαφρά τους ώμους του, κάτι που εγώ θεώρησα ως νεύμα που με άφηνε Ελεύθερο να μυηθώ σ’ αυτό το απόκρυφο μυστικό που βρέθηκε στο δρόμο μου τόσο Τυχαία, λοιπόν, έπιασα κι εγώ ένα βιβλίο από το σωρό που είχε σχηματιστεί δίπλα στα πόδια μου και το Άνοιξα και τα μάτια μου διάπλατα μην πάει και μου ξεφύγει Κάτι περίεργο μου φάνηκε ότι είχε η πρώτη σελίδα που Κοίταξα, ξανακοίταξα, κι ύστερα κοίταξα και την προηγούμενη και την επόμενη κι ακόμα Μία, μία, τις κοίταξα όλες, γιατί πριν μιλήσω ήθελα να είμαι απόλυτα Σίγουρος ότι τα μάτια ή το μυαλό μου δε με Γελούσαν όμως τα λευκά μουστάκια του γέρου, όσο εγώ άνοιγα μανιωδώς ένα μετά το άλλο τα σκονισμένα βιβλία και τα κολλούσα όσο πιο κοντά μπορούσα στο πρόσωπό μου για να τα βλέπω Καλά, είπα κάποια στιγμή τελικά, γιατί κανένα από αυτά τα βιβλία δεν έχει Τελεία; επανέλαβε ο γέρος με απέχθεια, λες και είχα αναφέρει κάποια λέξη βλάσφημη ή πρόστυχη που κανείς δε θα ’πρεπε ποτέ στο στόμα του να Βάζει ο νους σου, συνέχισε να λέει, τι κακό πράμα είναι αυτή η Τελεία λέγεται της πρότασης ο θάνατος, το Τέλος οριστικό και αμετάκλητο, δίχως δικαίωμα έφεσης ή αναστολής, ή έστω μιαν ελπίδα για δεύτερη Ζωή αιώνια έχει η πρόταση δίχως τελεία, οι δρόμοι όλοι της ανοίγονται Μπροστά πηγαίνει αυτή και πίσω της η ιστορία τρέχει δίχως σταματημό και Όρια έχει μόνο των ανθρώπων το μυαλό που πήγε κι ανακάλυψε αυτό το καταραμένο μυγόχεσμα, το ανίερο Σημάδι που χρησιμοποιούν για να σφαγιάζουν κάθε νεογέννητη προοπτική και ενδεχόμενο, βάζοντας πρόωρο τέλος στα όνειρά τους – από φόβο ή βλακεία, δε Γνωρίζω, όμως πως δίχως αυτήν, πιο λεύτερος θα ήταν ο κόσμος και ίσως και πιο Ευτυχισμένος για όλα αυτά που μπορούν να γίνουν και όχι δυστυχής για ότι δεν Έγινε όμως τώρα το κακό και πώς να το πάρουμε Πίσω μόνο ο θάνατος μπορεί να πάρει κάτι, γι’ αυτό κι εγώ σε θάνατο έχω καταδικάσει την Τελεία λοιπόν δε θα βρεις ούτε για δείγμα εδώ Μέσα σου όμως έχεις πολλές Ακόμα κι αν συμφωνείς μ’ αυτά που είπα, και δε με νομίζεις για ξεμωραμένο ή τρελό, θα σου πάρει πολύ καιρό μέχρι να μάθεις όπου τη βρεις, σα σκουλήκι να τη Λιώνεις κι εσύ μαζί της στην αρχή κι όποιος δεν είναι αρκετά δυνατός, πάει, Τελείωσε όμως κι η καταιγίδα ωστόσο κι εσύ πρέπει να φύγεις Τώρα, ξέρεις ότι ξέρω και το στόμα μου, που για χρόνια κράταγα σφαλισμένο, για σένα το Άνοιξα την πόρτα και βγήκα στο δρόμο που, ίσως να ήταν απλά η ιδέα μου, αλλά μου φάνηκε πολύ Διαφορετικός ήμουν κι εγώ βέβαια μετά από αυτή τη μυστήρια Συνάντηση που προσπάθησα να επαναλάβω, αλλά Μάταια έψαξα να βρω ξανά τη γειτονιά, το δρόμο, το σπίτι, ή τέλος πάντων Κάτι που να αποδεικνύει περίτρανα πως όλα αυτά που σας διηγήθηκα δεν ήταν απλά ένα νοσηρό παιχνίδι της φαντασίας Μου έχει περάσει φυσικά πολλές φορές απ’ το μυαλό ότι ίσως αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι αρχίζω να τα Χάνω την ψυχραιμία μου τότε και προσπαθώ να μην τα πολυσκέφτομαι, αλλά έλα που είναι κι αυτή η διαολεμένη ουλή στο μάγουλο μου που τις κρύες βροχερές νύχτες με καίει σαν Τρελή όσο κι η παρανοϊκή αλήθεια που μου αποκάλυψε ο γέρος εκείνο το καταραμένο Βράδυ που τελικά δεν ξέρω αν υπήρξε, αλλά καλού-κακού από τότε – αφού δολοφόνος εγώ δεν είμαι – τελεία δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει στη ζωή μου, μην πάει και σκοτώσω καμιά πρόταση χωρίς να το Θέλω να σας διηγηθώ μια Ιστορία, κάπως αλλόκοτη
